Warszawa literacka przełomu XIX i XX wieku

Codzienne życie literatów Warszawy, jego specyfika (powszechne jadanie śniadań w mleczarniach i handelkach oraz bywanie w kawiarniach i na jour fixe'ach) i towarzyszące mu zabójstwa z miłości i pobicia z urażonej ambicji, orgie i nieślubne dzieci, zakazy cenzury i próby ich obejścia, słowem – to, o czym nie piszą podręczniki literatury.

Odkłamane sylwetki pisarzy, które czasem fałszowano – ze względów obyczajowych, towarzyskich czy politycznych. Szczególnie ucierpiało pokolenie pozytywistów, z których niezasłużenie uczyniono nudziarzy, z kolei do twórców Młodej Polski przylgnęło miano szaleńców.

Pięćdziesiąt lat historii Warszawy – od powstania styczniowego po wybuch I wojny światowej – miasta znaczącego, dawnej stolicy Rzeczypospolitej, sprowadzonej przez zaborcę do rzędu miasta gubernialnego na rosyjskiej prowincji. Przemiany cywilizacyjne w Warszawie, życie pisarzy pod zaborem rosyjskim, dokonania twórcze, sukcesy wydawnicze, skandale, romanse – to znajdziemy w książce Warszawa literacka przełomu XIX i XX wieku.

Piotr Łopuszański (ur. 1966 we Francji) – pisarz, publicysta. Z wykształcenia filozof. Na Uniwersytecie Warszawskim studiował także polonistykę i historię sztuki. Jako publicysta zadebiutował w 1991 roku na łamach prasy literackiej. Publikował m.in. na łamach „Życia Warszawy”, „Przeglądu Artystyczno-Literackiego”, „Twórczości”, „Podkowiańskiego Magazynu Kulturalnego”, „Pamiętnika Literackiego”, „Stolicy” i „Skarpy Warszawskiej”. Zajmuje się badaniem życia i twórczości Bolesława Leśmiana, o którym wydał 4 książki. Ponadto opublikował m.in. biografię Gustaw Holoubek. Filozof bycia, PRL w stylu pop oraz Warszawę literacką w PRL i Warszawę literacką w okresie międzywojennym.