Bieszczady. Góry magiczne

Nowy magiczny album o Bieszczadach, ułożony niczym malarska paleta barw; od  pełnych żółci letnich poranków, błyszczących w słońcu kopulastych dachów cerkwi i złota  jesiennych połonin,   przez czerwienie buków, niebieskość śniegów aż po czerń bieszczadzkiej rozgwieżdżonej nocy.  

Fotografiom towarzyszy znakomity tekst Andrzeja Potockiego:

 ,,Moje Bieszczady, w których mieszkałem kilkanaście lat, przemierzyłem w radosnym korowodzie młodości.Zapewne zbyt pospiesznie, dlatego nie rozumiałem ich, ale podziwiałem.I nieustannie wracam do nich wiedziony nostalgią za utraconym krajobrazem. Bieszczady są jak drabina do nieba, po której się tylko wychodzi w coraz większym zachwycie…"

Fotografie: Łukasz Barzowski, Agnieszka i Włodek Bilińscy, Mateusz Matysiak, Paweł Olejnik,  Waldemar Sosnowski, Jerzy Tatoń, Jan Włodarczyk, Dariusz Zaród

"Moje magiczne Bieszczady to jednocześnie tajemnica bolesna i tajemnica radosna.

Ze szczytu bliżej do nieba, więc pytam Boga, jak to jest, że któregoś dnia trzeba zostawić rodzinny dom, wioskowy cmentarz, święte ikony i odejść.

Przecież wołali w niebo swoją rozpacz. Potem jeszcze ostatni raz obejrzeli się za siebie. Cerkiewne kopuły lśniły w czerwcowym słońcu. Hospody pomiłuj! Hospody…

***

Pośród wysokich zsychających traw zbierałem w zdziczałych sadach opadłe jabłka, wygrzewające do jesiennego słońca swoją czerwień.

Smakowałem ich cierpkość. Nieopodal w równinę zapadał się bojkowski cmentarz.

Tamte Bieszczady są jak oleodruki z wizerunkami świętych, jakie uratowałem z domu moich dziadków.

***

Moje Bieszczady, w których mieszkałem kilkanaście lat, przemierzyłem w radosnym korowodzie młodości.

Zapewne zbyt pospiesznie, dlatego nie rozumiałem ich, ale podziwiałem.

I nieustannie wracam do nich wiedziony nostalgią za utraconym krajobrazem.

Bieszczady są jak drabina do nieba, po której się tylko wychodzi w coraz większym zachwycie…”